Laber Ward dag 8
Blijf op de hoogte en volg Ramon
30 November 2012 | Tanzania, Arusha
Dag 8 Laber Ward30 nov 2012
Om 8.15 begint mijn dag, in mijn uppie loop ik een stuk harder om al die vervelende mensen te snel af te zijn. Afrikanen lopen niet zo snel en geven het bij powerwalking dus al snel op. 30 minuten heeft het me gekost, terwijl ik er normaal 40 over doe.
Een goed muziekje en de hand op mijn broekzak waar mijn iphone zich bevindt zijn een goede ondersteuning bij het hooghouden van de wandelsnelheid.
Bij binnenkomst ligt het zaaltje vol, veel vrouwen moeten nog gecontroleerd worden en zullen hierna naar een andere afdeling gaan.
3 Andere vrouwen zijn net op dat moment aan het bevallen, met uitzondering van het uitscheuren gaat alles goed en komen er 2 mooie meisjes en een schattig jongentje ter wereld.
Ik heb me vandaag maar bezig gehouden met het onderzoeken van de vrouwen, het vaginaal touche laat ik achterwege maar voor de rest lukt het me al aardig.
Bloeddruk, fetal heartbeat, conditie, hiv test en het opmeten van de buik heb ik ook een enkele keer gedaan.
Wie weet verlaat ik Afrika als zwangere buiken expert. De baby moet er nog wel veilig inzitten, zodra de vliezen breken vind ik het hele gebeuren wat minder worden.
Tijdens mijn werkzaamheden moet er opnieuw een vrouw bevallen.
Ik loop over de zaal en zie een voetje uit de vagina van een blote Afrikaanse vrouw steken. Ik sein dus maar eens even een zuster in.
Een baby in stuitligging, dat heb ik nog niet eerder gezien dus ik laat de vrouwen met intacte vliezen even wachten. Hakuna Matata.
De geboorte van de benen en romp gaat zonder problemen, maar dan het hoofdje.
Goede griebels, dat is me letterlijk en figuurlijk een hele bevalling.
Het gaat een stuk makkelijker wanneer het hoofdje eerst komt, daar ben ik vandaag achter gekomen!
Het zat gewoon vast! De vrouw werd in allemaal vreemde posities gezet om verdere geboorte mogelijk te maken, er werd flink geknipt en flink aan het kind gesjord.
Zonder enig resultaat, de seconden tikten voorbij. Uiteindelijk werden de seconden minuten, het voelde als een uur maar het waren enkele minuten.
Het lijfje was al geboren en je zag dat ook het kind moeilijk kreeg, het mooie roze kleurtje veranderde langzaam in lichtblauw. Eerst ledematen en dat trekt steeds verder naar de romp.
Spannende minuten waren dat.
Na een heel gewroet en getrek komt ook het hoofd ter wereld, het kindje laat meteen van zich horen.
Normaal gesproken heb ik een hekel aan huilende kinderen maar op zulke momenten is het een mooi geluid! Dit zijn momenten die me bij zullen blijven aan Afrika, mooie momenten.
Het gehuil moet wel binnen 5 minuten stoppen, dan is de lol en het mooie geluid eraf.
Wat het moment nog genialer maakt is dat 2 bedden verderop de kanga van een zwangere vrouw opeens bewoog.
De vrouw zat al even te schreeuwen maar niemand keek er echt van op, ze schreeuwen op Laber allemaal en verpesten daarmee de gezellige muziek en sfeer.
Deze vrouw schreeuwde met een reden, ze zette even zonder hulp een kind op de wereld.
De zuster tilde op haar gemakje de kanga op om te kijken wat daar allemaal gebeurde, het kind lag toen al huilend in het bed.
Het enige wat haar te doen stond was de navelstreng doorknippen en het kind in een kanga wikkelen.
Wat een baan heb je dan toch, zoveel verantwoordelijkheden maar niemand die er van opkijkt wanneer je die niet neemt.
Na dit hele gebeuren was er weinig meer te doen, op naar de eerste hulp.
Een bewusteloze man onderuit gezakt in een rolstoel blokkeert de deuropening, niemand die zich zorgen om het maakt.
Ik stap er dus maar omheen met mijn lange stelten en help de andere vrijwilliger bij het vouwen van verbandjes.
Hierna terug naar Laber Ward, niks te doen zegt de zuster.
Maar bij doorvragen of er ook geen bloeddrukjes zijn die opgemeten moeten worden zegt ze dat, dat inderdaad wel even kan.
De bloeddrukmeter is volgens de zusters kapot, ik heb 'm echter de hele ochtend voor de door mij geziene patiënten gebruikt. Volgens de zuster is hij al defect sinds gister, toch staat er op alle formulieren een bloeddruk. Wat meteen opvalt is dat de bloeddruk bij alle patiënten hetzelfde is, juist ja.
Wanneer de enige bloeddruk band defect is zuig je dus maar gewoon uit je duim.
Het was me al vaker opgevallen dat alle baby hartjes of 136 of 140 keer per minuut tikken. En dat terwijl de meeste door mij gemeten hartjes daar enkele slagen van af wijken. Ze zuigen het dus gewoon uit de duim.
Na wat bloeddrukjes en hiv testen ben ik om 11.45 maar weggegaan.
Genoeg voor vandaag.
Direct naar werk ben ik geld wezen pinnen in de stad.
Alle banken dichtbij het kantoor van het reisbureau voor mijn Kilimanjaro trip werken niet. Dat is typisch Afrika.
Een deel had ik al betaald maar ik moest alsnog met 400 euro over straat, dat zijn 80 briefjes van 10000TSH. Een gigantische stapel.
Helemaal veilig voelde ik me niet, ik moest zeker 2.5km naar het kantoor lopen.
Direct na het pinnen ben ik met mijn zakken vol geld het dichtsbijzijnde cafe in gevlucht waar ik het geld in een veilig vakje onder in mijn tas heb gedaan.
Na het indrinken van moed met een double espresso milkshake ben ik aan mijn tocht begonnen.
Een regelmatige check of ik niet gevolgd werd, flink doorstappen en de praatjes met lastige mensen zo kort mogelijk houdend zorgden ervoor dat ik binnen 20 minuten veilig op plaats van bestemming aankwam.
Verschrikkelijk is het om alleen door de stad te lopen.
Niet dat ik me meer onveilig voel of iets maar iedereen valt me constant lastig.
Iedereen wil een handje schudden, een praatje maken of iets aan me verkopen.
De meesten geven het op na de woorden Hapana (Nee) of het antwoord Nzuri (Alles gaat goed) op de vraag How are you.
Hieraan merken ze wel dat ik geen toerist ben en aan mij dus weinig te verdienen valt.
Maar er zijn er bij die niet zomaar opgeven.
Ze lopen tientallen meters met je mee, blokkeren je weg, willen je hand niet teruggeven of blijven maar lullen.
Ik zet mijn brede schouders dan maar op, stap flink door en geef een duwtje wanneer het helemaal te gek wordt. De meesten reageren dan verontwaardigd en vinden het vreemd dat ik geen praatje wil maken, maar ik heb wel wat beters te doen dan tegen elke Afrikaan vertellen hoe het met me gaat en dat ik uit het land van Van Persie, Huntelaar en Sneijder kom. Jaja iedereen kent ze hier, en de Bob Marly Sigarets niet te vergeten.
Uiteindelijk thuis voor lunch, blegh banana dish.
Gekookte bananen in een sausje met het vlees van de miamzini markt incl botten, bloedvaten en pezen.
Na de lunch zijn Laura en ik weer aan de 40 minuten durende toch naar shoprite begonnen voor 1.5 uur internet.
Om 17.30 moesten we richting huis ivm de invallende duisternis om 18.15/18.30.
En jawel het kan niet beter, weer banana dish als diner. De kliekjes van vanmiddag.
Wel stond er een schaaltje komkommers op tafel, je zou denken dat die lekker zouden smaken. Niets is minder waar, zelfs daarbij presteren ze het om die smerig te maken.
Een dikke lading zout gaat over de komkommer en verpest de hele smaak.
Gelukkig hadden we wel mango als "dessert", geweldig lekker zijn die hier!
Ik heb met Moses onze hostfather kunnen regelen dat hij ons zondag meeneemt op safari.
Ik dacht ik trek eens de stoute schoenen aan en vraag het gewoon.
Hij kan een auto van zijn broer huren, lekker goedkoop dus.
We gaan naar Arusha National Park, een klein wildpark net buiten Arusha.
De meeste safari's gaan naar de Serengeti en Norongoro krater en die doe ik later nog.
Maar nu ik in Arusha ben vind ik niet dat ik dit park over mag slaan.
Laura en ik gaan dus samen met 2 Belgische en 2 Australische meiden een dagje op safari.
25 of 35 Dollar pp entree voor het park en 26 Dollar pp voor de auto.
Totaal dus 51 of 61 dollar pp voor een hele dag Safari.
In het Arusha National Park komen vooral giraffes, gnoe's, buffels en antilopen voor.
Ook enkele leeuwen, veel flamingo's, nijlpaarden en apen schijn je daar te kunnen zien. Beloofd een mooi dagje te worden.
En morgen gaan we met een hele groep vrijwilligers naar de kerstmarkt.
Jaja, het is hier zeker 30 graden en niets geen teken van sneeuw maar wij gaan naar de kerstmarkt.
Ik heb totaal geen kerstgevoel ondanks alles slechte kerstnummers die je hier de hele dag op straat hoort. Dat zal een dag voor kerst wel komen wanneer ik weer in Nederland kom.
Om 8.15 begint mijn dag, in mijn uppie loop ik een stuk harder om al die vervelende mensen te snel af te zijn. Afrikanen lopen niet zo snel en geven het bij powerwalking dus al snel op. 30 minuten heeft het me gekost, terwijl ik er normaal 40 over doe.
Een goed muziekje en de hand op mijn broekzak waar mijn iphone zich bevindt zijn een goede ondersteuning bij het hooghouden van de wandelsnelheid.
Bij binnenkomst ligt het zaaltje vol, veel vrouwen moeten nog gecontroleerd worden en zullen hierna naar een andere afdeling gaan.
3 Andere vrouwen zijn net op dat moment aan het bevallen, met uitzondering van het uitscheuren gaat alles goed en komen er 2 mooie meisjes en een schattig jongentje ter wereld.
Ik heb me vandaag maar bezig gehouden met het onderzoeken van de vrouwen, het vaginaal touche laat ik achterwege maar voor de rest lukt het me al aardig.
Bloeddruk, fetal heartbeat, conditie, hiv test en het opmeten van de buik heb ik ook een enkele keer gedaan.
Wie weet verlaat ik Afrika als zwangere buiken expert. De baby moet er nog wel veilig inzitten, zodra de vliezen breken vind ik het hele gebeuren wat minder worden.
Tijdens mijn werkzaamheden moet er opnieuw een vrouw bevallen.
Ik loop over de zaal en zie een voetje uit de vagina van een blote Afrikaanse vrouw steken. Ik sein dus maar eens even een zuster in.
Een baby in stuitligging, dat heb ik nog niet eerder gezien dus ik laat de vrouwen met intacte vliezen even wachten. Hakuna Matata.
De geboorte van de benen en romp gaat zonder problemen, maar dan het hoofdje.
Goede griebels, dat is me letterlijk en figuurlijk een hele bevalling.
Het gaat een stuk makkelijker wanneer het hoofdje eerst komt, daar ben ik vandaag achter gekomen!
Het zat gewoon vast! De vrouw werd in allemaal vreemde posities gezet om verdere geboorte mogelijk te maken, er werd flink geknipt en flink aan het kind gesjord.
Zonder enig resultaat, de seconden tikten voorbij. Uiteindelijk werden de seconden minuten, het voelde als een uur maar het waren enkele minuten.
Het lijfje was al geboren en je zag dat ook het kind moeilijk kreeg, het mooie roze kleurtje veranderde langzaam in lichtblauw. Eerst ledematen en dat trekt steeds verder naar de romp.
Spannende minuten waren dat.
Na een heel gewroet en getrek komt ook het hoofd ter wereld, het kindje laat meteen van zich horen.
Normaal gesproken heb ik een hekel aan huilende kinderen maar op zulke momenten is het een mooi geluid! Dit zijn momenten die me bij zullen blijven aan Afrika, mooie momenten.
Het gehuil moet wel binnen 5 minuten stoppen, dan is de lol en het mooie geluid eraf.
Wat het moment nog genialer maakt is dat 2 bedden verderop de kanga van een zwangere vrouw opeens bewoog.
De vrouw zat al even te schreeuwen maar niemand keek er echt van op, ze schreeuwen op Laber allemaal en verpesten daarmee de gezellige muziek en sfeer.
Deze vrouw schreeuwde met een reden, ze zette even zonder hulp een kind op de wereld.
De zuster tilde op haar gemakje de kanga op om te kijken wat daar allemaal gebeurde, het kind lag toen al huilend in het bed.
Het enige wat haar te doen stond was de navelstreng doorknippen en het kind in een kanga wikkelen.
Wat een baan heb je dan toch, zoveel verantwoordelijkheden maar niemand die er van opkijkt wanneer je die niet neemt.
Na dit hele gebeuren was er weinig meer te doen, op naar de eerste hulp.
Een bewusteloze man onderuit gezakt in een rolstoel blokkeert de deuropening, niemand die zich zorgen om het maakt.
Ik stap er dus maar omheen met mijn lange stelten en help de andere vrijwilliger bij het vouwen van verbandjes.
Hierna terug naar Laber Ward, niks te doen zegt de zuster.
Maar bij doorvragen of er ook geen bloeddrukjes zijn die opgemeten moeten worden zegt ze dat, dat inderdaad wel even kan.
De bloeddrukmeter is volgens de zusters kapot, ik heb 'm echter de hele ochtend voor de door mij geziene patiënten gebruikt. Volgens de zuster is hij al defect sinds gister, toch staat er op alle formulieren een bloeddruk. Wat meteen opvalt is dat de bloeddruk bij alle patiënten hetzelfde is, juist ja.
Wanneer de enige bloeddruk band defect is zuig je dus maar gewoon uit je duim.
Het was me al vaker opgevallen dat alle baby hartjes of 136 of 140 keer per minuut tikken. En dat terwijl de meeste door mij gemeten hartjes daar enkele slagen van af wijken. Ze zuigen het dus gewoon uit de duim.
Na wat bloeddrukjes en hiv testen ben ik om 11.45 maar weggegaan.
Genoeg voor vandaag.
Direct naar werk ben ik geld wezen pinnen in de stad.
Alle banken dichtbij het kantoor van het reisbureau voor mijn Kilimanjaro trip werken niet. Dat is typisch Afrika.
Een deel had ik al betaald maar ik moest alsnog met 400 euro over straat, dat zijn 80 briefjes van 10000TSH. Een gigantische stapel.
Helemaal veilig voelde ik me niet, ik moest zeker 2.5km naar het kantoor lopen.
Direct na het pinnen ben ik met mijn zakken vol geld het dichtsbijzijnde cafe in gevlucht waar ik het geld in een veilig vakje onder in mijn tas heb gedaan.
Na het indrinken van moed met een double espresso milkshake ben ik aan mijn tocht begonnen.
Een regelmatige check of ik niet gevolgd werd, flink doorstappen en de praatjes met lastige mensen zo kort mogelijk houdend zorgden ervoor dat ik binnen 20 minuten veilig op plaats van bestemming aankwam.
Verschrikkelijk is het om alleen door de stad te lopen.
Niet dat ik me meer onveilig voel of iets maar iedereen valt me constant lastig.
Iedereen wil een handje schudden, een praatje maken of iets aan me verkopen.
De meesten geven het op na de woorden Hapana (Nee) of het antwoord Nzuri (Alles gaat goed) op de vraag How are you.
Hieraan merken ze wel dat ik geen toerist ben en aan mij dus weinig te verdienen valt.
Maar er zijn er bij die niet zomaar opgeven.
Ze lopen tientallen meters met je mee, blokkeren je weg, willen je hand niet teruggeven of blijven maar lullen.
Ik zet mijn brede schouders dan maar op, stap flink door en geef een duwtje wanneer het helemaal te gek wordt. De meesten reageren dan verontwaardigd en vinden het vreemd dat ik geen praatje wil maken, maar ik heb wel wat beters te doen dan tegen elke Afrikaan vertellen hoe het met me gaat en dat ik uit het land van Van Persie, Huntelaar en Sneijder kom. Jaja iedereen kent ze hier, en de Bob Marly Sigarets niet te vergeten.
Uiteindelijk thuis voor lunch, blegh banana dish.
Gekookte bananen in een sausje met het vlees van de miamzini markt incl botten, bloedvaten en pezen.
Na de lunch zijn Laura en ik weer aan de 40 minuten durende toch naar shoprite begonnen voor 1.5 uur internet.
Om 17.30 moesten we richting huis ivm de invallende duisternis om 18.15/18.30.
En jawel het kan niet beter, weer banana dish als diner. De kliekjes van vanmiddag.
Wel stond er een schaaltje komkommers op tafel, je zou denken dat die lekker zouden smaken. Niets is minder waar, zelfs daarbij presteren ze het om die smerig te maken.
Een dikke lading zout gaat over de komkommer en verpest de hele smaak.
Gelukkig hadden we wel mango als "dessert", geweldig lekker zijn die hier!
Ik heb met Moses onze hostfather kunnen regelen dat hij ons zondag meeneemt op safari.
Ik dacht ik trek eens de stoute schoenen aan en vraag het gewoon.
Hij kan een auto van zijn broer huren, lekker goedkoop dus.
We gaan naar Arusha National Park, een klein wildpark net buiten Arusha.
De meeste safari's gaan naar de Serengeti en Norongoro krater en die doe ik later nog.
Maar nu ik in Arusha ben vind ik niet dat ik dit park over mag slaan.
Laura en ik gaan dus samen met 2 Belgische en 2 Australische meiden een dagje op safari.
25 of 35 Dollar pp entree voor het park en 26 Dollar pp voor de auto.
Totaal dus 51 of 61 dollar pp voor een hele dag Safari.
In het Arusha National Park komen vooral giraffes, gnoe's, buffels en antilopen voor.
Ook enkele leeuwen, veel flamingo's, nijlpaarden en apen schijn je daar te kunnen zien. Beloofd een mooi dagje te worden.
En morgen gaan we met een hele groep vrijwilligers naar de kerstmarkt.
Jaja, het is hier zeker 30 graden en niets geen teken van sneeuw maar wij gaan naar de kerstmarkt.
Ik heb totaal geen kerstgevoel ondanks alles slechte kerstnummers die je hier de hele dag op straat hoort. Dat zal een dag voor kerst wel komen wanneer ik weer in Nederland kom.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
