Laber Ward dag 7

Dag 7 Laber Ward29 November 2012

Opnieuw een dag op de verlosafdeling!
De muziek staat weer gezellig aan op het zaaltje en er liggen weer aardig wat vrouwen die in de komende uren een baby op de wereld gaan zetten.

De vloeistof om "hygienisch" te kunnen werken was op, ik mocht dus aan de bak.
Op naar de apotheek om nieuwe te halen, bij aankomst daar bleek de apotheek gesloten.
Geen dettol, geen probleem.
Vandaag poetsen we de vagina's niet schoon voor een vaginaal touche of het inbrengen van een catheter. Dat kan allemaal in het Mt Meru.
De dokters hebben er zin in vandaag, er moesten aardig wat vrouwen voor een keizersnede. Sommige hadden daar al een dag op liggen wachten, maar vandaag ging het dan toch gebeuren.
Jammer dat ze dat idee gister niet hebben gehad, er was namelijk een baby in nood. Hartslag ging achteruit waaruit bleek dat de baby het moeilijk had in de baarmoeder, het zou er dus direct uitmoeten met een spoedsectio. Gisteren waren daar de voorteken al duidelijk van te zien geweest.
De keizersnede kwam te laat, de baby was voor de keizersnede gestart werd overleden en kwam dus dood ter wereld.
Na 5 minuten werd het nog wat heen en weer geschudt en beademd maar dat had geen zin meer.
Het volmaakte, volgroeide babytje dood door de laksheid van de dokters.
Moedeloos ga je je er door voelen, mensenlevens die zonder de wereld gezien te hebben sterven.

Gelukkig werden er vandaag ook levende baby's geboren, niet alles gaat dan gesmeerd maar het leeft in ieder geval.
Inknippen bijvoorbeeld, daar wachten ze het liefst even mee, als je lang genoeg wacht is de vrouw uitgescheurd en is dat niet meer nodig. Scheelt weer wat werk.
Mijn dienst was bijna ten einde toen er net voor 12 nog een baby geboren werd.
De navelstreng scheurde tijdens de geboorte af waardoor het in ademnood kwam, een zware bevalling volgde na de afscheuring.
Blauw kwam het kind ter wereld, het had het zichtbaar moeilijk met zijn eerste minuten.
Een apgarscore van 4 punten, 10 is de max. Deze deed het dus erg slecht.
Gelukkig knapte het kind na zuurstof, uitzuigen en ondersteuning bij beademing op.
Na 5 minuten was de apgar opgekrabbeld naar 6/7 punten.
Met de moeder ging het minder goed. De placenta werd niet snel genoeg geboren en moest manueel gehaald worden. Gigantisch pijnlijk!
Het kind had ruim 9 maand in de baarmoeder gezeten maar was ondanks dat erg klein, dit kwam doordat er een foutje in de placenta zat.
De navelstreng zat vol gaten en was erg dun, ook de placenta was erg klein.
Bij het manueel halen scheurde de navelstreng opnieuw, bij poging 2 werd de placenta gehaald.
De placenta zat nog erg vast in de baarmoeder maar het moest er uit.
Normaal gesproken laat de placenta los door alle krachten die vrijkomen en de ruimte die vrijkomt. Het wordt dan binnen korte tijd geboren.
De placenta liet niet goed los, bij het manueel halen is er dus grote kans op een scheuring/ruptuur van de baarmoederwand.
De moeder bloede behoorlijk wat op een ruptuur kan duiden, medicatie om de baarmoeder te laten samentrekken werden snel toegediend en het infuus liep voluit.
Toen ik de afdeling verliet bloede ze nog hevig, leed veel pijn en was niet helemaal op de wereld. Ze was er slecht aan toe en zou in Nederland zeker op een intensive care terrecht komen. Hier kennen ze dat niet, hopen dat ze het overleeft heeft maar ik betwijfel het in de toestand waarin ik haar verliet.

Vanmiddag naar Africafe geweest om alles voor de safari te regelen. We gaan met een groep van 12 vrijwilligers, 2 grote auto's dus. Op z'n Afrikaans kwam de tourguide een half uur te laat, in plaats van 16 dus 16.35.
Om 18.00 zou Bas terug naar Nederland vertrekken, enige haast was geboden.
Om 17.10 waren we eindelijk uitgepraat en naar huis lopen zou met zeker 45 minuten kosten. Ik heb mijn leven dus maar weer eens op het spel gezet door een pikiepikie te nemen, met de chauffeur had ik het getroffen.
Vergeleken met de rest van de drivers reed hij netjes, niet al te hard en beheerst. Wel ging hij zigzaggend door het verkeer en haalde iedereen en alles aan de verkeerde kant in maar dat is hier normaal.

Jawel, Laura uit Duitsland en ik zijn nog over in onze Hostfamily.
Vanmorgen is Eliza (Australie) vertrokken, vanavond vertrok Bas terug naar Nederland.
Stil is het dus in huis, maar we hebben elkaar nog en dat gaat wel goedkomen.
Wel ga ik het Nederlands praten missen, het was wel eens lekker om gewoon Nederlands te praten tussen al het Engels door. Nu zal dat zo af en toe nog eens zijn in het Mt Meru Hospital en in de stad. Thuis is het enkel Engels en soms een woordje van mijn slechte Duits als onze hostmama het niet mag horen.

Nadat Bas vertrokken was zijn Laura en ik samen naar onze eigen social gegaan.
De officiele social zou plaats vinden in een minder goed restaurant waar het eten niet al te best is.
Met 8 anderen hadden we dus maar besloten ergens anders uit eten te gaan. Daar was het eten opperbest, een pizza smaakt in Afrika extra lekker. Dat zal wel komen doordat het hier luxe en niet dagelijkse kost is.
Onze hostfather was zo aardig om ons te droppen bij het restaurant, het was al donker om 18.30 en hij moest toch de stad nog even in. Je voelt je net een toerist in zo'n grote safari truck.
Gilbert bracht ons weer netjes thuis zodat we precies zoals afgesproken om 22.00 thuis kwamen. Hostmama was blij met ons.