Laber Ward dag 5
Blijf op de hoogte en volg Ramon
26 November 2012 | Tanzania, Arusha
Laber Ward dag 5 26 November 2012
Om 8.30 loop ik het zaaltje op waar de Afrikaanse muziek me zoals alle andere dagen weer luid tegemoet komt. Een gezellig sfeertje zou je denken maar niets is zoals het lijkt.
Er wordt hier hard gewerkt door de vrouwen, baby's moeten ter wereld komen en dat kost aan de geluiden te horen behoorlijk wat moeite.
De muziek geeft dus een lekkere afleiding aan al dat gekreun, Afrikanen draaien veel dezelfde liedjes dus ik kan net als de zusters al lekker mee neurien.
Niet echt professioneel wanneer je naast een barende vrouw staat, maar niemand gedraagt zich hier proffesioneel dus wat kan mij het schelen.
Je moet er wat leuks en gezelligs van maken en dat lukt best hier op Laber.
Helaas, weinig te beleven.
8 Vrouwen maar bij allemaal nog geen hoofd te zien. 1 Vrouw was net bevallen en werd gehecht, niet het meest prettige gezicht dus daar meng ik me niet in.
Het schiet allemaal weinig op, ik klets dus wat met de dokters en zuster, neem de bloeddruk op en luister naar de hartjes. Ze kloppen allemaal nog netjes dus niets om ons zorgen over te maken.
Schoonmaakdag is het op maandag dus nadat de artsen de meeste vrouwen hebben gezien beginnen de schoonmaaksters.
Vandaag ben ik er achter gekomen waarom de zusters laarzen dragen.
Het ziet er belachelijk uit en ik voel me net zo'n slager met m'n laarzen, short en muts op mn hoofd maar met een reden.
De zuster was zowaar een bevalling aan het doen, het hoofd is eruit en het kind maakt de draai om de schouders geboren te laten worden.
Op dat moment begint de schoonmaakster met schoonmaken, emmers heet water gaan over de vloer...
De zuster kan doorgaan met de bevalling omdat ze hoge laarzen aan heeft, de schoonmaakster gaat ondertussen lekker door met het dweilen onder het bed van de barende vrouw.
De zuster moet ondertussen dat ze het kind opvangt een stap opzij doen om plaats te maken voor de schoonmaakster. Jaja hygiene gaat hier boven alles, niet te filmen dit.
Ik vlucht weg want de schoonmaaksters zijn niet de meest vriendelijkste mensen van het ziekenhuis en als je niet uitkijkt staat zelfs je laars vol sop.
Op naar ultrasound, gezellig heb ik met de dokter zwangere vrouwen bekeken met de echo. Teamwork was dat, ik schreef de diagnose op de formulieren terwijl de dokter het me vertelde. Een uurtje en we waren door de patienten heen, niks meer te doen.
Terug op Laber Ward is er net een vrouw bevallen met een psychiatrische aandoening, ik kan gerust zeggen dat ze niet wijs was. Helemaal doorgedraaid.
Het babytje maakte het niet geweldig en ging met enige spoed naar neonatology. Maar goed ook, ik weet niet of ze het bij haar moeder overleefd zou hebben.
Moeder hield zich met andere dingen bezig, ze was behoorlijk uitgescheurd en moest gehecht worden.
Hier had ze echter weinig zin in, 2 zusters probeerden een vreemde houdgreep terwijl nummer 3 een poging tot hechten deed.
Geweldig om te zien! Ik hou er wel van...
Goed na 10 seconden kijken nam ik zelf het initiatief om even te helpen.
Na een sprintje naar de kapstok voor een slagersschort, laarzen en muts kom ik in tenue terug op de zaal. Helaas hebben ze net besloten dan maar niet te hechten, vrolijk springt de vrouw haar bedje uit.
De zusters hebben er weinig zin meer in, te veel gedoe die gekke vrouw. Dat is wat ze letterlijk zeggen.
Ze mag zich even douchen en dan wordt ik er bij geroepen om het vuile werk op te knappen, jaja ze weten wel wat ze delegeren.
Het bloed sijpelde langs haar benen en de prop watten tussen haar benen bestudeerde ze elke 15 seconden opnieuw. Die prop had dus weinig zin, een spoor van bloeddruppels liet ze achter. 1 Voordeel, mocht ze weglopen zou het niet moeilijk zijn haar te vinden.
Maar nu mijn werkje, ik mocht haar naar post nataal brengen.
Ze zat onder het bloed dus ik heb het schortje, de laarzen, m'n mutsje en een dubbel paar handschoenen maar weer aangedaan.
Met mevrouw aan de arm en in de andere arm de hele zooi die ze had meegebracht, zo gingen we op stap.
Wijdbeens met gelukkig de prop tussen haar benen, helaas geen foto's maar het moet een geniaal plaatje zijn geweest.
Aangekomen op postnataal draag ik haar over aan de zuster, ik meld dat ze nog niet gehecht is nog behoorlijk bloed.
Jaja dat had de zuster al wel gezien, ondanks de prop watten hadden we een spoortje achter gelaten. De schoonmaaksters zaten net aan de koffie en dachten hun werk klaar te hebben, helaas daar was ik. Ze konden dus opnieuw beginnen.
De vrouw heb ik gezellig met 3 anderen in een bedje gelegd en aan de zuster van post nataal over gelaten.
Altijd als ik om 12 uur weg wil, hebben ze nog weer wat voor me.
De hele ochtend niks te doen maar jawel dan moet ik ineens bij iedereen de bloeddruk opnemen, hartjes luisteren, baby's vervoeren en vrouwen verhuizen. Ze bedenken het wel allemaal.
De Belgische verloskundigen in opleiding hebben een zuster die ze constant om zo'n mooi verpleegkundigen klokje vraagt. Daar zijn ze hier gek op.
Ik had eenzelfde klokkenteef op de Surgical Wards, vandaag kwam ze langs om mij te vragen of ik er een op Zanzibar gevonden had. Ik had beloofd ernaar zoeken daar.... niet dat ik dat gedaan heb. Maar dat heb ik haar natuurlijk niet gezegd, ik heb heel Dar es Salaam en Zanzibar voor haar afgezocht maar helaas geen klokje.
Die hebben ze vast alleen in Europa, met de belofte dat ik er haar een opstuur vanuit Nederland nam ze gelukkig genoegen. Niet dat ik dat ooit ga doen maar dat scheelt weer wat geneuzel van de klokkenteef.
Ze vragen je hier dagelijks om giften, alle zusters willen mijn mannelijke pakje hebben, ze vragen allemaal om mijn stethoscoop en dus ook om een klokje die ik niet eens bij me draag. Het antwoord is Hapana! (Nee), de verklaring die ik er bij geef varieerd van; Ik heb er zelf hard voor moeten werken, ben het zelf nodig of koop er zelf een.
Om 12.05 was het hoog tijd om richting huis te vertrekken.
Rond 1 uur thuis aangekomen waarna we nog zeker 2 uur moesten wachten op de lunch.
En dat terwijl we hadden aangegeven vroeg te willen lunchen, verschrikkelijk onze hostmother!
Voor het eerst was de spaghetti in 15 minuten klaar, normaal doen ze er ruim 3 uur over. Jaja hoe krijg je het voor elkaar, het smaakt dan ook nog een helemaal nergens naar.
Vandaag was het beter, geen suiker toegevoegd aan de spaghetti en hij was niet doorendoor gekookt. Ook het sausje had enige smaak.
Dat moet ze vaker doen, turbocooking.
Vanmiddag naar de Office geweest om mijn Kilimanjaro beklimming te regelen, 5 december wanneer Nederland Sinterklaas viert ga ik de berg op in 6 dagen.
Meteen ook even schoenen, sokken en een lampje gekocht. De rest van de kleding en uitrusting kan ik goedkoop huren.
Ik heb er zin in!
Om 8.30 loop ik het zaaltje op waar de Afrikaanse muziek me zoals alle andere dagen weer luid tegemoet komt. Een gezellig sfeertje zou je denken maar niets is zoals het lijkt.
Er wordt hier hard gewerkt door de vrouwen, baby's moeten ter wereld komen en dat kost aan de geluiden te horen behoorlijk wat moeite.
De muziek geeft dus een lekkere afleiding aan al dat gekreun, Afrikanen draaien veel dezelfde liedjes dus ik kan net als de zusters al lekker mee neurien.
Niet echt professioneel wanneer je naast een barende vrouw staat, maar niemand gedraagt zich hier proffesioneel dus wat kan mij het schelen.
Je moet er wat leuks en gezelligs van maken en dat lukt best hier op Laber.
Helaas, weinig te beleven.
8 Vrouwen maar bij allemaal nog geen hoofd te zien. 1 Vrouw was net bevallen en werd gehecht, niet het meest prettige gezicht dus daar meng ik me niet in.
Het schiet allemaal weinig op, ik klets dus wat met de dokters en zuster, neem de bloeddruk op en luister naar de hartjes. Ze kloppen allemaal nog netjes dus niets om ons zorgen over te maken.
Schoonmaakdag is het op maandag dus nadat de artsen de meeste vrouwen hebben gezien beginnen de schoonmaaksters.
Vandaag ben ik er achter gekomen waarom de zusters laarzen dragen.
Het ziet er belachelijk uit en ik voel me net zo'n slager met m'n laarzen, short en muts op mn hoofd maar met een reden.
De zuster was zowaar een bevalling aan het doen, het hoofd is eruit en het kind maakt de draai om de schouders geboren te laten worden.
Op dat moment begint de schoonmaakster met schoonmaken, emmers heet water gaan over de vloer...
De zuster kan doorgaan met de bevalling omdat ze hoge laarzen aan heeft, de schoonmaakster gaat ondertussen lekker door met het dweilen onder het bed van de barende vrouw.
De zuster moet ondertussen dat ze het kind opvangt een stap opzij doen om plaats te maken voor de schoonmaakster. Jaja hygiene gaat hier boven alles, niet te filmen dit.
Ik vlucht weg want de schoonmaaksters zijn niet de meest vriendelijkste mensen van het ziekenhuis en als je niet uitkijkt staat zelfs je laars vol sop.
Op naar ultrasound, gezellig heb ik met de dokter zwangere vrouwen bekeken met de echo. Teamwork was dat, ik schreef de diagnose op de formulieren terwijl de dokter het me vertelde. Een uurtje en we waren door de patienten heen, niks meer te doen.
Terug op Laber Ward is er net een vrouw bevallen met een psychiatrische aandoening, ik kan gerust zeggen dat ze niet wijs was. Helemaal doorgedraaid.
Het babytje maakte het niet geweldig en ging met enige spoed naar neonatology. Maar goed ook, ik weet niet of ze het bij haar moeder overleefd zou hebben.
Moeder hield zich met andere dingen bezig, ze was behoorlijk uitgescheurd en moest gehecht worden.
Hier had ze echter weinig zin in, 2 zusters probeerden een vreemde houdgreep terwijl nummer 3 een poging tot hechten deed.
Geweldig om te zien! Ik hou er wel van...
Goed na 10 seconden kijken nam ik zelf het initiatief om even te helpen.
Na een sprintje naar de kapstok voor een slagersschort, laarzen en muts kom ik in tenue terug op de zaal. Helaas hebben ze net besloten dan maar niet te hechten, vrolijk springt de vrouw haar bedje uit.
De zusters hebben er weinig zin meer in, te veel gedoe die gekke vrouw. Dat is wat ze letterlijk zeggen.
Ze mag zich even douchen en dan wordt ik er bij geroepen om het vuile werk op te knappen, jaja ze weten wel wat ze delegeren.
Het bloed sijpelde langs haar benen en de prop watten tussen haar benen bestudeerde ze elke 15 seconden opnieuw. Die prop had dus weinig zin, een spoor van bloeddruppels liet ze achter. 1 Voordeel, mocht ze weglopen zou het niet moeilijk zijn haar te vinden.
Maar nu mijn werkje, ik mocht haar naar post nataal brengen.
Ze zat onder het bloed dus ik heb het schortje, de laarzen, m'n mutsje en een dubbel paar handschoenen maar weer aangedaan.
Met mevrouw aan de arm en in de andere arm de hele zooi die ze had meegebracht, zo gingen we op stap.
Wijdbeens met gelukkig de prop tussen haar benen, helaas geen foto's maar het moet een geniaal plaatje zijn geweest.
Aangekomen op postnataal draag ik haar over aan de zuster, ik meld dat ze nog niet gehecht is nog behoorlijk bloed.
Jaja dat had de zuster al wel gezien, ondanks de prop watten hadden we een spoortje achter gelaten. De schoonmaaksters zaten net aan de koffie en dachten hun werk klaar te hebben, helaas daar was ik. Ze konden dus opnieuw beginnen.
De vrouw heb ik gezellig met 3 anderen in een bedje gelegd en aan de zuster van post nataal over gelaten.
Altijd als ik om 12 uur weg wil, hebben ze nog weer wat voor me.
De hele ochtend niks te doen maar jawel dan moet ik ineens bij iedereen de bloeddruk opnemen, hartjes luisteren, baby's vervoeren en vrouwen verhuizen. Ze bedenken het wel allemaal.
De Belgische verloskundigen in opleiding hebben een zuster die ze constant om zo'n mooi verpleegkundigen klokje vraagt. Daar zijn ze hier gek op.
Ik had eenzelfde klokkenteef op de Surgical Wards, vandaag kwam ze langs om mij te vragen of ik er een op Zanzibar gevonden had. Ik had beloofd ernaar zoeken daar.... niet dat ik dat gedaan heb. Maar dat heb ik haar natuurlijk niet gezegd, ik heb heel Dar es Salaam en Zanzibar voor haar afgezocht maar helaas geen klokje.
Die hebben ze vast alleen in Europa, met de belofte dat ik er haar een opstuur vanuit Nederland nam ze gelukkig genoegen. Niet dat ik dat ooit ga doen maar dat scheelt weer wat geneuzel van de klokkenteef.
Ze vragen je hier dagelijks om giften, alle zusters willen mijn mannelijke pakje hebben, ze vragen allemaal om mijn stethoscoop en dus ook om een klokje die ik niet eens bij me draag. Het antwoord is Hapana! (Nee), de verklaring die ik er bij geef varieerd van; Ik heb er zelf hard voor moeten werken, ben het zelf nodig of koop er zelf een.
Om 12.05 was het hoog tijd om richting huis te vertrekken.
Rond 1 uur thuis aangekomen waarna we nog zeker 2 uur moesten wachten op de lunch.
En dat terwijl we hadden aangegeven vroeg te willen lunchen, verschrikkelijk onze hostmother!
Voor het eerst was de spaghetti in 15 minuten klaar, normaal doen ze er ruim 3 uur over. Jaja hoe krijg je het voor elkaar, het smaakt dan ook nog een helemaal nergens naar.
Vandaag was het beter, geen suiker toegevoegd aan de spaghetti en hij was niet doorendoor gekookt. Ook het sausje had enige smaak.
Dat moet ze vaker doen, turbocooking.
Vanmiddag naar de Office geweest om mijn Kilimanjaro beklimming te regelen, 5 december wanneer Nederland Sinterklaas viert ga ik de berg op in 6 dagen.
Meteen ook even schoenen, sokken en een lampje gekocht. De rest van de kleding en uitrusting kan ik goedkoop huren.
Ik heb er zin in!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
