Dag 3 op Laber Ward, en het was leuk!

Dag 3 op de Laber Ward.

Ik denk dat ik mijn draai gevonden heb!
Het was leuk vandaag! En ik denk dat ik dat voor het eerst heb na een dagje werken.

Vanmorgen om 8.30 begonnen en werd vrolijk begroet met mijn Afrikaanse naam Raull.
6 bedden bezet, weer grote schoonmaak vandaag dus zat ik eerst maar is wat te kletsen met de zusters en dokters. Die hadden last van hetzelfde probleem, je wordt er door de schoonmaaksters uitgejaagd. Alleen bij spoedgevallen mag het domein van de oude poetsvrouwen betreden worden.
En jawel er een spoedje! Vrouw/meisje 19 jaar, ik keek het zaaltje op en zag meer haar dan er 15 minuten geleden zat daar beneden. Een hoofdje!
Op z'n dooie gemakje doet de dokter zijn short aan en een dubbel paar steriele handschoenen, hierna wat bemoedigende woorden en de baby komt binnen 10 minuten ter wereld.
De eerste keer dat ik een vrouw uit zag scheuren! Nou lekker is anders, zal wel niet fijn voelen maar het ziet er ook niet plezierig uit.
Het is vergelijkbaar met een laken of stuk stof dat in tweeen scheurt.
Ik had bedacht de vrouw te volgen ipv de baby, een feest! De boel wordt weer dicht genaaid en de placenta werd er uit getrokken.
Nog een bevalling, niet uitgescheurd en alles volgens het boekje.

En dan nog de laatste bevalling van vandaag voor mij.
Ik ga vaak naar huis en denk dan, vandaag heb ik het meest heftige gezien tot nu toe.
Elke keer word het weer overtroffen, vandaag was ook zo'n dag.
Meisje, zo mag ze genoemd worden. 16 Jaren oud.
Zat te wachten op een bankje in de gang, op dat moment breken haar vliezen.
Meconium houdend vruchtwater, de baby heeft dus al gepoept in de baarmoeder.
Niet een heel goed iets...
De boel is nogal nauw daaronder dus komt de baby met veel moeite ter wereld, ze is flink uitgescheurd.
De baby is cyanotisch, ziet blauw/wit. Geen ademhaling, wel een hartslag.
De zuster reageert wat paniekerig, begint te wrijven en de baby wat te schudden.
Nog steeds geen ademhaling, de navelstreng wordt doorgeknipt.
Baby gaat met enige haast naar de onderzoekstafel, wordt uitgezogen en beademd.
Hartslag lijkt weg, reanimatie wordt gestart.
Hartslag is terug, ik luister met mijn stethoscoop. Snelle onregelmatige hartslag die zich lijkt te herstellen.
Nog steeds geen spontane ademhaling, beademing gaat door.
Benen vertonen wat schokkerige bewegingen, uitzuigen gaat door net als het beademen.
De baby heeft een boel meconium houdend vruchtwater ingeslikt, het komt er allemaal uit met het uitzuigen.
En jawel, een schokkerige onregelmatige ademhaling komt op gang.
Om de 25 seconden een oppervlakkige ademhaling, het leeft!!!
Dat deed het al wel maar nu ben ik overtuigd.
De frequentie neemt toe en de hartslag klinkt beter, ik blijf wrijven en de zuster dient zuurstof toe.
Een duim en de woorden Good Job van mijn kant zorgen voor een glimlach op het gezicht van de zuster.
Mooie momenten zijn het, maar heftig.
De moeder was door het gebeuren behoorlijk in paniek, een kleine glimlach kwam te voorschijn bij het vertellen van het goede nieuws.
Hoelang het hele gebeuren geduurt heeft weet ik niet, het voelt als uren.
Het waren minuten.
Ik hoop dat ons handelen de hersenschade heeft kunnen beperken. Zo niet, dan hebben we er in ieder geval voor gezorgd dat het is blijven leven voor dat moment.
Hoe het verder gaat is afwachten, bij mijn vertrek was de huid roze en ademde het frequent!
Hierna heb ik baby's getransporteerd naar de afdeling waar vrouwen met hun baby's bijkomen. Wat een schatjes, wat een mooi werk, wat een mooie dag!
Om 11 uur was het genoeg, Bas en ik zijn een rondje ziekenhuis gaan maken en overal illegaal foto's gemaakt.
De patienten vinden dat geweldig maar het mag niet van de directeur, oppassen dus dat we hem niet tegenkomen want dan zijn we onze camera kwijt.
Het heeft geniale kiekjes opgeleverd die laten zien hoe het er hier aan toe gaat.