Baby's, zwangere vrouwen & veel bloed

1 zaal, 10 bedden, 5 tegen beide muren, 1 gangpad met aan beide kanten douche gordijntjes, 8 krijsende vrouwen.
Jawel, mijn eerste dag op de Laber Ward.
Tijdens mijn 20 weekse stage in het Scheperziekenhuis in Emmen stond ik op Gyneacologie, plastische chirurgie en KNO.
Onderdeel van deze afdeling was ook de kraam en verlos, meerdere dagen heb ik daar meegekeken, keizersnedes meegemaakt en een bevalling.
Niets voor mij! Dat gedoe met al die lichaamssappen, baby's en vrouwen die oprecht pijn hebben.
Geef mij maar gewoon iets van chirurgie!
Zieke patienten die beter worden, mensen met klachten die vrolijker weer naar huis gaan, vooruitgang, achteruitgang maar dan een dragelijke en mooie weg richting het einde van het leven. Dat is mijn ding!
Niet de verloskamers en kraamafdeling waar vrouwen met oogkleppen op liggen, alleen aandacht voor hun kind. Waar vrouwen pijn lijden!
En al helemaal niet in Afrika!

Vol goede moed ging ik na een weekje Zanzibar weer aan de slag. Om 8.15 aanwezig in het ziekenhuis en me gemeld op de Laber Ward.
Ik hoor om 8 uur te beginnen maar dit is Afrika en ik pas me graag aan.
In mijn witte uniform stap ik het kantoortje binnen. Nouja kantoortje, er staat een bureautje op de gang.
4 Zusters antwoorden Poa op mijn gezegde Mambo (Mambo=Hallo, Poa is het antw daarop) gevolgd door Karibu en Santee (Karibu= you're welcome, Santee Sanaa= Hartelijk bedankt).
En daarmee was het gesprek afgelopen, daar sta je dan op je eerste dag na je vakantie op de verloskamers. Lekkere start.
Maandagmorgen, schoonmaakdag zoals elke maandag. Maar in schoonmaken heb ik vandaag geen zin, ik biedt het dus ook maar niet aan en zeg vandaag maar een dagje mee te kijken.
Niet dat ik anders veel meer doe, maar dat het even duidelijk mag zijn.

Een korte uitleg hoe het hier in het Mount Meru Hospital werkt op de Laber Ward.
2 Afrikaantjes hebben een wilde nacht, na 8 weken heeft de vrouw wat last van buikklachten, menstrueert niet. Echo>> Jawel ze is zwanger!
In Nederland springen de meeste mensen een gat in de lucht, hier zijn ze er wat meer nuchter onder. Ze zullen wel denken, moet ik er weer een uitpoepen.....
Als alles goed gaat moet het er na 9 maanden uit.
Mevrouw krijgt buikklachten en gaat naar het ziekenhuis, jawel weeen.
Meneer gaat niet mee, dit is een vrouwen dingetje. Niets voor mannen.
Haha ik verlang nu al naar Afrika mocht ik ooit kinderen krijgen;)
In een kamertje naast het zaaltje van 10 wordt mevrouw onderzocht, bloeddruk, buikmaat (niet in xxxxxl maar in cm) het zegt iets over de grote de baby enz.
Ohja en ze voelen even of de vliezen nog intact zijn en hoever de ontsluiting vordert.
<5cm ontsluiting = oversteken naar het andere gebouw, de trap op en daar met een heleboel andere vrouwen wachten. 10 bedden, 4 of 5 vrouwen in 1 bed, dus 40 tot 50 vrouwen die wachten tot de baarmoederhals wat verder open gaat staan.
5>cm ontsluiting = door naar het 10 pers zaaltje op Laber Ward, 5 bedden tegen beide muren met een gangpad in de midden. Langs het gangpad hangen douchegordijntjes zodat je niet bij de overbuurvrouw het zwarte gat inkijkt.
Ze liggen naakt onder hun kleedje te wachten op 8 tot 9cm ontsluiting, een boel gekrijs, gekreun en gedoe.
Vordert het niet snel genoeg dan krijgen ze en keizersnede, zitten ze snel genoeg aan de 8 tot 9 cm ontsluiting. Jawel feest, dan mag je 20 meter wijdbeens lopen naar een 2 persoons kamertje. Lukt dat niet helemaal dan krijgt de vrouw een pak slaag en een goede preek, wordt in een rolstoel geduwt en erheen gereden.
Meestal is het kind de zuster voor, floept het er uit en word dus geboren op de 10 persoons zaal.
Geen felicitaties oid, nee hoor. Kind gaat direct de gang op, wordt gewogen en onder een lamp gelegd. Het zonnetje schijnt hier bijna altijd dus het zal wel een soort lichttraining zijn ofzo.
Na 20 minuten krijgt mama haar baby te zien
Zo gaat dat hier in het Mt Meru!

Ik heb maar weinig verstand van dat bevallen en baby's. Ik kijk dus maar gezellig mee, lach een keer lief naar de vrouw die pijn heeft en assisteer bij handelingen.

Over tot de orde van de dag.
Bij mij aankomst liggen er 7 vrouwen, allemaal gekreun en gekrijs.
Ik sta aan het voeteneind te assisteren bij het inbrengen van een catheter wanneer er een vrouw binnen komt waggelen. Ze is op de helft van het zaaltje als ik een soort van waterval hoor, jawel vliezen gebroken.
De dokter moppert wat, hij stond er namelijk naast en kreeg de hele zooi over z'n gepoetste schoenen.
Wat vervelend! De schoonmaakster komt op dr gemakje aanwaggelen (Niet zwanger maar wel 70jr) met het dweiltje. Haalt het er een keer doorheen en gaat met hetzelfde dweilwater verder de gang op.
De vrouw duikt een bed in, krijst een keer. Waarschijnlijk met te veel decibel want ze krijg een vlakke hand van de zuster in haar gezicht.
Gedraag je dan ook, je bent hier niet de enige en moet je niet zo aanstellen zal ze wel in het Swahilli gemopperd hebben.
Het gekrijs was niet helemaal voor niks, 5 minuten later neemt de zuster de moeite om even onder de kanga te kijken. Jawel een hoofdje, een paar seconden later is dit 19 jarig meisje moeder van haar 2e kind.
Zo bevallen er deze ochtend nog 4 op het zaaltje, 1 vrouw lukt om in de 2pers kamer te komen voor het kind om de hoek komt kijken.
Ze doen hier rond de 30 bevallingen per dag, het gaat dus aan de lopende band 24/7 door.
Om 11 uur was er niets meer te doen of te kijken, er lagen nog genoeg vrouwen maar de mate van ontsluiting gaf niet de verwachting op een snelle bevalling.
Op naar ultrasound dus, de dokter daar mag ik wel. Hij legt het allemaal mooi uit en ik mag bekijken of er afwijkingen zijn voor hij het verklapt. Jaja ik leer gewoon echo's lezen in afrika.
Je ziet er vreemde dingen, een abces in het rectum met giga afmetingen. Veel zwangere vrouwen en heel veel mensen met buikklachten die met de diagnose aanstelleritis naar huis gaan.
Ik heb lekker een uurtje het boek bij gehouden naast de dokter waar alle patienten in genoteerd worden. Ook mocht ik na mijn conclusie, single alive normal heartbeat opschrijven.
Het is niet zo dat vrouwen hier een gat in de lucht springen als ze zwanger zijn, in het uurtje zag ik 3 vrouwen die te horen kregen dat ze mama worden. Geen van hen maakte er veel woorden of een glimlach aan vuil.
12 uur, genoeg hospital dus op naar huis.
We hadden vanmorgen niet gemeld dat we thuis zouden lunchen dus was ze pissig, het slaat nergens op want we melden altijd of ergens anders lunchen.
Wanneer ze niets hoort ging ze er altijd terrecht vanuit dat we thuis lunchen, vreemd mens m'n hostmother.
Om 15 uur dus nog lunchen, blegh. Het zal wel voor straf zijn, bruine bonen met mais.
Geen enkele smaak zit eraan, het is gewoon smerig. Zelfs de zout en chilisaus voegen er niets goeds aan toe.
Na lunch zijn Bas en ik naar Shoprite gegaan, de enige grote supermarkt in Arusha.
En natuurlijk in het westerse cafeetje ernaast een icecoffee gedronken en gebruik gemaakt van WIFI.
De dag is om 17uur ook voorbij, dan moeten we de 50 minuten weer naar huis lopen voor het donker wordt en dus onveilig op straat.
Inmiddels heb ik 4 boeken uit omdat ik toch iets moet in de avonduren. 20.30 diner en 21.00 bed. Lezen en rond 21.30/22.00 slapen, rond 5.30 wordt het licht dus ben ik weer wakker.
Het zal wel weer even wennen worden, de late avonden en het lange slapen in Nederland straks.
5.30 hier is 3.30 in Nederland, het tijdsverschil is maar 2 uur. Het ritme is wel totaal verschillend!