2edag Surgical Wards

8 Second day at Surgical Wards Mt Meru Hospital.

En ik maar met mijn grote mond zeggen dat ik mijn regenjas niet nodig zou hebben. Nou ik heb het geweten, wat een regen hier!
Niet een simpel Nederlands buitje wat er hier valt als het regent, het komt gewoon met bakken uit de lucht.
Donderdag op de terugweg van het ziekenhuis viel er een klein beetje regen, meteen was de hoofdstraat van Miamzini een grote modderpoel. Deze moeten we ongeveer helemaal aflopen om thuis te komen, bij droog weer kost dit ongeveer 15 minuten.
Bij regen zeker 45, het is gewoon 1 grote rivier die hard de berg afstroomt.
Om daar je weg dan door te vinden zonder op de glibberige blubber onderuit te gaan is een hele opgave. De locals vinden het geweldig om ons mzungis naar beneden te zien glibberen en meerdere malen bijna onderuit te gaan.
Ach wat is er ook mooier dan wat leedvermaak als je de hele dag niets zit te doen voor je shop.
De stemming is er hier bij niemand minder om, iedereen lacht en is vrolijk!
Minder vrolijk wordt je van een dagje Mount Meru Hospital, na het dagje vrij van gister mocht ik vandaag voor mijn 3e dienstje naar het Hospital.
Om 8 uur begon mijn dienst op dezelfde 2 zaaltjes als maandag met 24 bedden in totaal.
Alle vrouwtjes lagen nog precies hetzelfde in hun bedje als ze dinsdagmiddag in bed lagen toen ik vertrok. Dat is positief in de zin dat er niemand dood was, wel hadden ze ook allemaal nog dezelfde kleding aan en zaten dezelfde vlekken nog in de dekentjes en de verbanden.
2 aardige goed engels sprekende zusters stonden samen op de 24 patienten, ik ben dus maar is begonnen om samen al de 24 bedden van nieuwe lakentjes te voorzien samen met de zuster.
Na een uurtje doorwerken en gezellig kletsen waren we klaar, niets meer te doen zij de zuster. Morgen misschien weer.
Tsja daar sta je dan om 9.30, zin om alweer naar huis te gaan had ik niet dus ben ik maar eens een kijkje op de andere zaaltjes gaan nemen.
Hier werd net de artsenvisite gelopen dus deed ik daar maar eens gezellig aan mee.
Het was de mannenafdeling van de chirurgie.
Je ziet hier toch wel bijzondere dingen dus maar weer even een rijtje met wat patienten.
Patient 1,
Had een perforatie van het duodenum, in het Nederlands een gaatje in zijn twaalfvingerige darm. Dat is het eerste stuk darm onder je maag, hier komen de galblaas en alvleesklier met hun sappen op uit.
De man was binnengekomen met buikklachten, na een nachtje observatie hebben ze een echo gemaakt. Hierbij bleek een perforatie waarna hij geopereerd is. Gaat het een keer goed, verknalt hij het zelf!
Hij mocht namelijk wat black tea proberen, meer niet. Maar deze jonge man dacht zijn honger even te stillen met soep en rijst. Haha, nu heeft hij weer buikklachten en zn darmen komen niet op gang.
Arme hij!

Patient 2,
Ligt met zijn ogen dicht in bed, heeft 2 drains uit zijn buik en een maaghevel die ervoor zorgt dat alle maagsappen en maaginhoud naar buiten komen om zijn maag te ontlasten.
Hij heeft een infuus en is echt wel heel erg ziek!. Wat hij heeft daar ben ik niet helemaal achter gekomen maar er zat iets niet helemaal lekker in zn buik, dat is een ding wat zeker is.

Patient 3,
Another pikkiepikkie driver, aan zijn blik valt zijn probleem al wel af te lezen.
Z'n ogen zijn halfopen, hij kan zijn linkerbeen niet bewegen. Hij heeft een epiduraal hematoom wat betekend dat hij als gevolg van het ongeluk een bloeding in zijn hoofd heeft opgelopen. Op de comaschaal scoort hij al beter dan gister maar geweldig valt het niet te noemen. Z'n vader zit maar wat zielig naast hem met een kopje soep waar hij zich al 4 keer in verslikt heeft.

Patient 4, 5, 6, 7 & 8.
Allemaal pikkiepikkiedrivers, allemaal een gebroken been. Na het zien van de ene rontgenfoto denk je oeh dit is erg. Dan zie je de volgende en denk je oh deze breuk is nog erger. De volgende heeft geen breuk meer.... z'n been is geamputeerd. Erger dan dat lijkt me niet mogelijk, gelukkig was dat ook de laatste in de rij.

Patient 9.
Een jongentje van 10, een albino met een femurfractuur.
Wat zien albinoafrikanen er vreemd uit!! Kroeshaar, een vreemde huid, dikke lippen maar dan wit.
Arme hij ligt al 3 weken in tacti, hij heeft nog 3 weken te gaan.
Ik kwam er vandaag achter dat niet iedereen dood gaat met een beenbreuk, het valt dan toch nog een beetje mee. Ze liggen minimaal 6 weken in het ziekenhuis om de breuk te laten "genezen". Ik kan me niet voorstellen dat de breuken goed helen bij tracti wanneer ze zo scheef staan maar ze overleven.
Vandaag zag ik een man op straat lopen, nouja lopen... hij waggelde als een pinguin. Wel duidelijk dat zijn been gebroken was geweest want z'n benen waren niet even lang en de ene stond ook een beetje scheef.

Patient 10.
Een multi multi fractuur van zijn voet. Gewoon verbrijzeld dus.
Hij had een steen op z'n voet gekregen waarna het wat pijn deed en dik werd.
Na 2 dagen dacht hij maar eens naar het ziekenhuis te gaan, op de foto bleken meer botjes in zn voet gebroken dan dat er heel waren.
Ik vraag de vrouwelijke arts dus maar eens wat het plan is, die vraag zag ze niet aankomen. Verschrikt kijkt ze me aan, tsja dat weet ik ook niet zegt ze. We kijken morgen wel even...
Achja misschien dat je na een nachtje slapen een paar fantastische ideeen opdoet, je weet het nooit.

Dat was het zaaltje alweer, de ronde is afgelopen. Ik loop dus maar terug naar "mijn" zaaltje met de vrouwen.
Opnieuw vraag ik of ik wat kan doen, het antwoord is zoals verwacht...
Maybe tomorrow. Oke!
De zuster heeft ook weinig te doen dus zijn we maar eens een uurtje gaan praten over de verschillen tussen Nederland en Tanzania. Nou die verschillen zijn er nogal, haar mond viel er van open wat er allemaal wel niet in Nederland mogelijk was.
Maar hier is het geld niet waardoor de middelen ontbreken, het geld blijft een beetje bij de directeur hangen heb ik het idee.
De directeur krijgt namelijk een aardige bak met geld van Projects Abroad om ons daar te laten rondlopen. De afdelingen zeggen niets van het geld te zien, een fraude/corruptieonderzoekje zou dus geen overbodige luxe zijn.
Vandaag heb ik een anatomy & pathology boek meegenomen, erg handig om aan de hand van plaatjes uit te leggen hoe behandelingen in Nederland gaan. Dat doen we vaker! Er valt hier genoeg te leren van elkaar.
Wanneer ik nog even een rondje op zaal loop zie ik dat de pin uit het gebroken been van de vrouw met de pathologische breuk verdwenen is.
Daar kan je niet overheen kijken, de zak met 7 kilo zand is weg en haar been is zeker 15cm korter dan de ander.
De pin was te veel gaan ontsteken, daardoor is er nu geen tracti meer mogelijk. Het plan hoe nu verder is volgens de zuster even onduidelijk. Misschien eerst de wond laten genezen en dan een nieuwe pin of opnieuw tracti starten door een drukverband aan te leggen en hier het zakje zand aan te hangen. Dat beslissen ze morgen.
Ik doe dus nog maar weer eens een rondje ziekenhuis en kijk overal maar wat rond. Zeg vriendelijk gedag tegen iedereen en maak een praatje met alle verpleegkundigen die zich vervelen.
Al snel is het 12 uur, heb ik er weer genoeg van en vertrekken we maar naar huis.
Onderweg gaan we nog even bij the office van Projects Abroad langs en jawel mijn Permit C (Werkvergunning) is binnen. Dat is handig want nu mag ik officieel werken, niet dat ze daar ooit moeilijk over doen maar toch.
Ook geeft het een korting op de boot naar Zanzibar, wel handig want vrijdag gaan we een weekje Zanzibar doen.
Met een hobbelige bus 10 tot 12 uur over de Afrikaanse wegen naar Dar es Salaam en vanaf daar 2 uur met de Afrikaanse boot. Dat moet iedereen een keer in zijn leven beleefd hebben! Vooral naar de busreis met harde Afrikaanse muziek die allemaal hetzelfde klinken zie ik erg uit:P
Beter zijn wel de witte stranden, blauwe zee, mooie koralen en het toeristische luxe leven.