First day on Surgical Wards Mt Meru

6 First day at Surgical Wards Mount Meru Hospital.
Om 6.45 start deze indrukwekkende en ongelovelijke dag, want dat was het!
Een weeig gevoel in mijn buik heb ik er nu 3 uur na mijn werk nog van, wat een andere wereld hier!!

Om 8 uur start mijn dag in het hospital, Dr Malawi had me gisteren gezegd dat ik me om 8 uur moest melden bij de meeting room. Hij wou me graag voorstellen aan al de andere dokters, vreemd want geen enkele andere volunteer heeft zich ooit hoeven voorstellen aan al de dokters.
2 minuten over 8 meld ik me bij de meeting room, het blijkt dat het grote overleg tussen alle artsen van het ziekenhuis al afgelopen is en Dr Malawi nog niet aanwezig is in het ziekenhuis.
Daar sta je dan voor een lege zaal met wat dokters buiten die met elkaar staan te kletsen.
In m'n beste engels vertel ik dus maar dat ik op zoek ben naar Dr Malawi en dat ik vandaag op Surgical Wards begin.
De vrouwelijke dokter waar ik het aan vraag geeft aan dat ik wel met haar mee mag lopen, 5 minuten later is ze van gedachten veranderd en dumpt me bij een andere dokter.
Die heeft er ook weinig zin in dus over naar weer een andere dokter, hij heeft er wel zin in!! Hij verteld uitgebreid over het ziekenhuis en de Surgical Wards waar hij vandaag ook staat. Hij is op zoek naar een andere dokter maar die is net aan het opereren, hij gaat daar dus maar even helpen.
Ik heb geen operatie kleding dus kan niet mee, ik laat me niet zomaar afschepen dus stel voor dat ik operatie kleding bij Projects Abroad ga halen en dan terug kom. Hij vind het allemaal wel goed en gaat naar binnen.
Na een wandeling van ruim 40 minuten dwars door de stad kom ik terug bij het hospital, ik meld me bij de operatie afdeling en vraag naar Dr Huseini.
Hij is blijkbaar klaar met opereren en loopt de artsenvisite op Surgical Wards, ik heb dus voor niks 40 minuten gelopen voor een operatiepakje.
Aangekomen op Surgical Wards staat Dr Huseini met zn mobieltje te bellen, na 20 minuten wachten samen met 3 andere vrijwilligers van een ander organisatie en de goed engels sprekende zuster begint de artsenvisite op de vrouwenafdeling.

Patient 1 is 60 jaar en heeft een enorm gezwel op haar hoofd, het is gewoon een hoofd op haar hoofd. Volgens de dokter is het gevuld met bloed.
De vrouw komt uit een masaidorpje ver van Arusha, ze heeft haar man en 3 zonen korte tijd geleden verloren. Ze heeft geen koeien om te verkopen dus heeft ze niets, ze geeft aan blij te zijn in het Mount Meru te zijn.
Een behandeling is echter te duur dus ligt ze hier maar vol goede moed te wachten, waarop?? Ik denk de dood.

Patient 2 is een meisje van 12, ruim een maand geleden brak ze haar femur net boven de knie. Het is een complexe breuk met meerdere loszittende fragmenten valt uit de rontgenfoto's op te maken.
Sinds gisteren is ze in het ziekenhuis, ze heeft dus gewoon een maand met haar gebroken been doorgelopen. Hierdoor is er een gigantische zwelling boven haar knie ontstaan, het is zeker ontstoken en de dokter zegt er nu weinig aan te kunnen doen. Ze wordt dus overgeplaatst naar een ander ziekenhuis waar er misschien wel een behandeling mogelijk is. Of ze ooit normaal zou kunnen lopen, de kans is heel klein. De kans op het verliezen van haar been is groter.

Patient 3 is een vrouw van 70, ze heeft buikklachten. Haar pancreas en lever werken niet meer. Haar urine is bruin, dik en vol klontjes.
Ze krijgt wat te drinken van een van haar dochters, vocht zal niet veel helpen. Ze zal overlijden, is het niet binnen enkele uren dan is het enkele dagen.

Patient 4 een meisje van 14 met gigantische brandwonden in haar nek, op haar rug, billen, benen, voeten en armen.
Een verbrande arm aan de achterzijde is 4.5%, een been aan de achterzijde 9%, de rug voor 18% en je achterhoofd ook 4.5%.
Dat betekend dat ze voor 45% verbrand is.
Ruim 4 weken geleden heeft ze de brandwonden opgelopen.
Overal wordt buiten gekookt en lopen de kinderen er gewoon naast. Veel wordt gebakken in olie of gekookt in water, er zijn dus gigantisch veel kinderen met verschrikkelijke brandwonden.
De pediatric ward ligt er vol mee, overal waar je dekenboogjes ziet zijn brandwonden. Dat zijn er op alle zalen ongeveer 4 van de 12 bedden.
Dit meisje was gevallen en had hete olie over zich heen gekregen.
Het is een wonder dat ze nu nog leeft, haar wonden zitten vol geel beslag en lijken wat ontstoken. Haar familie heeft wat geld dus wordt ze behandeld, ligt ze volledig naakt onder een dekenboog en wordt af en toe ingesmeerd met wat zalfjes. Je hoort haar constant licht kreunen, een gigantische pijn moet ze dus hebben. En dat nu al 4 weken!!
Ze heeft geen infuus en ze controleren geen parameters. Ze krijgt lichte pjnstillers die vrouwen in nl voor menstruatiepijn gebruiken.
In Nederland ligt een patient met deze brandwonden in een kunstmatige coma op de intensive care. Hier ligt het gewoon pijn te lijden onder een roestig dekenboogje, het is een wonder dat ze geen hypovolemische schock of enige vorm van uitdroging heeft.
Of ze het overleeft, de dokter zegt dat ze aan de beterende hand is maar of ze volledig hersteld is maar de vraag. Littekens houdt ze sowieso.

Patient 5 ook een meisje van 14 jaar, ze komt uit een dorpje ver van Arusha en heeft brandwonden over 18% van haar lichaam. Grote blaren gevuld met vocht zitten op haar rug, enkele andere zijn geknapt.
Het meisje heeft geen familie in de buurt, zij zijn in het dorpje. Het ziekenhuis verzorgd geen maaltijden en drinken, de familie moet daar voor zorgen.
Het meisje heeft dus niets te eten of te drinken, ze is afhankelijk van de mensen die naast haar liggen en de familie daarvan. Af en toe krijgt ze wat te eten.
Ze heeft geen geld voor een behandeling en is een beetje voor dood achtergelaten door haar broer.
Ze heeft 12000 Shilling (6Euro) nodig voor een creme en antibiotica.
Met moeite kon ik mijn wallet in mijn broekzak houden, meteen komen de gedachten boven om het te betalen.
Het is echter beter om het niet te doen, hiermee schets je een beeld dat de vrijwilligers alles wel betalen. Ook heeft dit meisje al niets en is ze dus afhankelijk van de familie van andere patienten. Wanneer je als vrijwilliger iets geeft, geven de andere mensen niets meer waar ze juist zo afhankelijk van is.

Patient 6 een vrouw van rond de 50 jaar met een gebroken femur.
Zoals zo vele een motor vehicle accident met the pikkiepiki.
Een gebroken been opereren doen ze hier liever niet, er liggen hier gewoon 10 vrouwen op zaal met een fractuur in tracti. Er hangt dus gewoon een zakje met 5 of 6 kilo zand aan die ervoor zorgt dat de gebroken botten wat meer op hun plek komen.
Onmogelijk! De botten staan gewoon naast elkaar...
Opereren gaan ze niet doen, het is dus wachten tot de botten wat naar elkaar toe groeien zodat ze het been misschien iets kan belasten.
Echt lopen zonder hulpmiddel zal wel moeilijk worden, er is een lengteverschil van zeker 5 cm.

Patient 7 heeft links een open fractuur van haar Fibula en Tibia, beide botten in haar onderbeen dus. Ook een pikkiepiki ongeval.
De botten staken door de huid, ze is geopereerd.
Het moest wel met zo'n wond...
Haar been zit in het gips en er sijpelt sereus vocht door het verband naar buiten. Morgen tijdens de Major Round gaan ze het open maken.
2 dagen geleden hebben ze nog een wondtoilet op de OK.
Er staan 2 lege potjes metrodinazol achter haar bed, bij navraag blijkt dat ze sinds 2 dagen een injectie krijgt om de ontsteking te onderdrukken.
Gistermiddag had de vrouw aangegeven toch wel wat pijn in haar rechter heup te hebben.
Niet helemaal onterecht, na een rontgenfoto bleek ze ook een fractuur in haar rechterfemur te hebben. Net onder de kop van de heup zit de breuk.
Stabiel is de breuk op z'n minst, de kop zit netjes in de kom maar de femur staat naast de kom. Dat ziet er op de foto zo uit > ll <.
Ze zijn er nog niet over uit wat te doen met deze breuk. Het zal weer een zakje zand voor een paar weken zijn in de hoop dat het vast komt te zitten.
Ik zal donderdag een proberen wat foto's te maken van al de rontgenfoto's.

Patient 8 heeft haar linker heup gebroken, meerdere fragmenten zwermen los en de femur staat naast de heup.
Het is ruim 3 weken geleden gebroken en ze ligt in tracti.
Haar been heeft geen refill en is koud, de dokter merkt het op en blijft maar drukken in de hoop enige refill te zien. Bij het zoeken naar een pols blijkt deze niet aanwezig. Haar been is dus duidelijk aan het afsterven, ze is ruim 70 jaar.
Wachten op een ontsteking > bloedvergiftiging en de dood als gevolg.
De pin die net onder haar knie door het been steekt om de tracti mogelijk te maken heeft die ontsteking al veroorzaakt. Het is wachten tot die zich uitbreidt in het been en de rest van het lichaam.
Het lijkt wel of iedereen hier gewoon ligt te wachten op de dood.
In Nederland zouden al deze patienten behandeld worden en overleven maar hier wordt amper naar ze om gekeken.
Er is geen geld en de middelen zijn er gewoon niet.
Ziek is het gewoon dat er zo'n verschil in deze wereld is. Wij gaan met een beenbreuk naar het ziekenhuis, krijgen gips of worden geopereerd.
Hier gaan de meeste mensen met een beenbreuk dood of raken voor hun leven gehandicapt. Een uitkering kennen ze hier niet en iedereen is arm, bedelen zoals velen doen zal de enige weg tot overleven zijn.

Patient 9 ook een slachtoffer van de pikkiepikki, ze heeft haar rug gebroken en ligt hier nu 2 weken.
Ze heeft gelukt! ze heeft gevoel in haar benen en kan met enige ondersteuning lopen.
Morgen na de Major Round zal ze wel naar huis mogen.
JOEPIE, de eerste patient waarvan ik bijna zeker weet dat ze dit ziekenhuis levend gaat verlaten.
Wel weet ik nu dat ik nooit geen pikkiepiki meer neem. Afgelopen zondag was ik te lui om 5km terug te lopen vanuit de stad naar huis.
Samen met Bas en Laura nam ik een Pikkiepiki naar huis, met ruim 50 kriskras door de stad tussen de auto's door.
Een Almost Dead Experience kan je het wel noemen! In mijn korte broek, tshirt en simpele allstars.
22 Oktober 2012 heb ik mijn motorrijbewijs gehaald, ik zou dus beter moeten weten.
Maar je moet alles een keer gedaan hebben in je leven, zo ook een ritje op een pikkiepiki. Wel weet ik nu, dat was mijn laatste ritje. Het is goed afgelopen en de driver deed rustig aan omdat ik de hele tijd polepole in zn oor zat te schreeuwen.

Patient 10 ligt weggestopt in de hoek, natuurlijk heeft ze ook een fractuur van haar femur na een motor ongeval. Wie niet!
Haar been ligt in tracti en ze wacht geduldig af. Waarop weet ik niet.
De breuk staat zo ongelovelijk vreemd, dit heb ik nog nooit gezien!
Een zwakke pols is te voelen op de rug van de voet, er is een duidelijk temperatuur verschil te voelen tussen beide benen.
Ik word er misselijk en duizelig van.
Vlucht dus maar even naar buiten met m'n flesje water en een koekje. Frisse lucht, water en suiker is wat ik nodig heb.
De dokter kijkt me vreemd na, haalt zijn schouders op en gaat rustig verder.
Als verpleegkundige heb ik al best veel gezien, de wonden kunnen mij niet groot genoeg zijn in Nederland.
Geweldig is het om ze te verbinden en vooruit te zien gaan, of achteruit maar dan samen met andere disciplines een nieuwe behandeling uit te zoeken.
Ook is het geweldig werk om mensen stervensbegeleiding te geven, het leven goed met ze af te ronden en ze de juiste zorg te geven.
Misselijk en moedeloos werd ik er op dat moment van bij het zien van al deze stervende mensen waarbij het helemaal niet nodig is om te sterven.

Patient 11, ik ben weer terug en we gaan vol goede moed verder.
Een femurfractuur als gevolg van een motorongeval.
Breuk is niet echt stabiel te noemen, de vrouw ligt in tracti.
De beide delen bot staan naast elkaar als dit ll, het been is gigantisch veel korter en wanneer ik de refill check is die er amper. Een zwakke pols is te voelen op de rug van haar voet. Het been is iets kouder dan de ander maar het scheelt niet heel veel.
De vrouw is misschien net 55...... wat zal de prognose zijn?

Patient 12,
Een collumfractuur (Heup), de stand is redelijk. Het zal wel aan elkaar groeien en de tracti zal hier in de positieve zin aan bijdragen. Wel zal het wat tijd nodig hebben om te helen.
In Nederland zou deze vrouw een nieuwe heup krijgen of in ieder geval de kop vervangen krijgen.
Deze vrouw van een jaartje of 60 zal moeten wachten tot het lichaam zich hersteld, op haar leeftijd zal het wel wat tijd kosten.

Patient 13,
JAAH eindelijk een pathologische breuk, even wat anders dan al die motorongevallen.
De vrouw is ook gewoon 82, ze gaat dood..... gezien haar toestand zal dat geen weken meer duren.
Haar been hangt in tracti met een zakje zand van 6kg.
De wond van de pin die door haar been steekt is ontstoken, ruikt gigantisch en er komt veel pus uit. De vrouw blijft me glimlachend aankijken, het lachen vergaat haar echter wanneer de zuster haar hoofdsteun zonder enige aankondiging van zitstand naar zo ongeveer trendelenburg plaatst.
Lekker met een gebroken femur, ook wanneer ik het zou aankondigen zou ik er moeite mee hebben haar van houding te laten wisselen. Hier zal het wel doodnormaal zijn.

Decubitus heb ik vandaag niet gezien, of de zusters het zien.. het lijkt me niet.
De patienten krijgen een schoon bed wanneer het echt heel vies is, daarbij worden ze niet echt gedraaid maar tillen ze hun billen gewoon even op.
De vrouwen met de fracturen in tracti liggen de gehele dag in dezelfde houding in bed.
Het is minimaal 30 graden op het zaaltje en de ene helft ligt op matrassen met een plastic hoes en klein lakentje. De andere helft ligt op een schuim matras wat al het vocht zo lekker opneemt. Wees gerust er gaat een schoon lakentje overheen, hygiene staat hier absoluut op nr 1 !!

Iedere ochtend worden de vloeren zeer grondig gepoetst, alle patienten moeten naar buiten. Ja ze zijn hier goed in het mobiliseren, dat gesleep met de bedden kost veel moeite. De patienten die echt hun bed niet uit kunnen worden dus naar de andere zaal gereden.
De vrouwen die wel kunnen lopen kruipen gezellig bij iemand op een andere zaal in bed.
Ze liggen dan gewoon met z'n 3en in 1 bed, 2 met het hoofd naar het hoofdeinde en 1 met het hoofd naar het voeteneinde.
Dat sommige benen dan een uurtje niet in tracti maakt niet heel veel uit, na het poetsen wordt het zakje zand er gewoon weer aan gehangen.

Na de artsenvisite had ik er wel even genoeg van, ik ben maar eens een rondje over het terrein gaan lopen en alle gebouwtjes bekeken.
Uit een of andere terreinwagen werd een half dode man getilt, hij werd naar Surgical Wards gereden. De zwaar gewonden gaan naar Surgical Wards, niet eerst naar de SEH maar direct naar de afdeling. Veel is er vaak toch niet meer aan te doen dus kan je beter op een zal met 12 bedden wachten dan op de SEH waar de patienten in en uit vliegen.
Een medewerker van het mortuarium komt langsrijden met een ijzerenbak met een groen lakentje erover. Hij slaat af bij de kinderafdeling en gaat daar naar binnen.
Binnen 5 minuten komt hij met het zelfde karretje naar buiten rijden, nu waarschijnlijk gevuld.

Terug op Surgical Wards loop ik naar boven, daar waar de mannenafdeling is.
De meeste patienten zijn verkeersslachtoffers.
Enkele jongeren liggen er met brandwonden, blijkbaar weten de ouderen beter hoe ze met vuur, hete olie en heet water moeten spelen.
Op een zaal staan ongeveer 12 bedden, oude rommel van metaal vol roest.
Er is geen enkele privacy want er zijn geen gordijnen, vanaf de gang kijk je zo de zalen op waar iedereen maar ligt te liggen.
Blijkbaar waren er meer mannelijke patienten dan er ruimte was, er staan namelijk 2 gevulde bedden in het gangpad midden op zaal. In een ander bed liggen 2 mannen samen.
De andere zalen zijn ook gevuld.
Best groot is de afdeling, er is plek voor zeker 40 mannen en 40 vrouwen.
Dr. Malawi komt ik toevallig tegen bij Surgical Wards, hij stopt direct zijn gesprek en komt naar me toe.
Een beetje overdreven maakt hij excuses dat hij er niet was vanochtend maar ik mocht wel even mee naar z'n office om de laatste papieren te ondertekenen.
Dat doen we dan maar.
Meteen begint hij weer een heel gesprek over de ziekenhuizen in Nederland, wij verpleegkundigen verdienen zo veel en het is allemaal zo luxe. Hier hebben ze niks, met andere woorden: doe iets/doneer iets.
Een mooie insteek om eens te vragen of het mogelijk is zonder organisatie in het Mount Meru Hospital te komen werken voor bijvoorbeeld een jaar.
Direct is hij enthousiast, het kan zo geregeld zijn via de organisatie en hij wil wel helpen.
Wie weet over een jaartje;)

Om 12.00 ben ik maar gestopt met "werken", ik had het wel weer gezien voor vandaag!
We lopen de 40 minuten terug naar huis.
15.00 lunch maar m'n maag knort al enorm, aan de trek/het honger gevoel raak ik zo langzamerhand wel een beetje gewend. Het ebt wat weg of voert wat minder de boventoon dan de afgelopen dagen.
Een weegschaal heb je hier niet maar ik ben zeker 2 kilo afgevallen in de afgelopen week!
M'n buikvet is weg en mijn bovenbenen zijn duidelijk smaller.
Wegen hier in Tanzania is wel degelijk mogelijk! Je loopt de stad in en komt vanzelf een mannetje bij een weegschaal tegen. Ze staan gewoon midden op de stoep en voor een paar honderd Shilling weet je hoeveel je weegt.
Niet dat ik er nu in geintresseerd ben en daar op ga letten, een paar kilo minder daar ga ik niet dood aan.

Nog zo'n bijzonder iets hier zijn de parkeerbetaalautomaten, die kennen ze namelijk niet.
Wel staat er een vrouwtje in een geel hesje om de 100 meter met een stappeltje briefjes.
Het zijn de parkeerwachtsters, wanneer je langs de straat je auto kwijt wilt zet je die er neer. Je wacht een minuutje (de vrouwtjes lopen niet zo hard in de hitte), je betaald en krijgt een bonnetje onder je raam.
Een keer in de zoveel tijd checkt het vrouwtje of het bonnetje nog wel geldig is.
Wat een baan!
De hele dag in de zon zitten, kletsen en niks doen, ze staan om de 100 meter.
Een auto is 5m lang en er zit een ruimte van +/- 2m tussen.
Ze hoeven dus maar op 14 auto's te letten!
De parkeerautomaat in Nederland heeft meer om over na te denken schat ik zo in.

Genoeg te beleven hier in Miamzini de sloppenwijk waar ik woon!
Iedere keer dat ik door de sloppenwijk naar mijn huis loop zie ik nieuwe dingen, het enige wat alle dagen hetzelfde blijft zijn de kinderen en mensen die naar je roepen.
Mzungi > He witte mens & HAJU > how are you.
Zouden we in Nederland toch eens moeten doen, naar alle mensen Neger roepen.
Maar wat doe je er aan...
Helemaal niets, gezellig terug kletsen en maar zeggen i'm fine how are you doing. Daar hebben ze geen antwoord op dus is het gesprek afgelopen of vragen ze het opnieuw.
Negeren, doorlopen of terugzwaaien werkt ook :p

Vanmiddag en vanavond doe ik maar eens even vrij weinig, een goed boek en het vooruitzicht van een goede maaltijd geven mij hoop voor morgen.
Morgen zijn we een dagje "vrij" niet verkeerd na zo'n dag.
We hebben een dirty day van Projects Abroad, vaak gaan we een school oid schilderen. Wat we morgen gaan doen is nog niet bekend, we wachten dus maar af!
Donderdag werk ik weer bij alle stervende mensen die niet zouden hoeven sterven!

Een rustige middag is het niet geworden, Bas had het geweldige idee de was te doen samen met Benadette.
Mijn kleren moesten ook gewassen worden dus dacht ik gezellig mee te doen.
Uiteindelijk zaten we zeker 3 uur met een teiltje voor ons, ze doen het op een iets andere manier dan de wasmachine bij mij thuis.
De eerste teil, je begint met de witte was. Anders wordt het rood, per shirt sta je zeker 5 minuten te boenen. Eerst de mouwen, de kraag en dan alle andere dirty places met veel soap.
Flink uit wringen en het in de volgende bak met water gooien, in de volgende bak wordt het opnieuw flink gewassen. En de andere 2 teiltjes hetzelfde,
In die laatste 3 bakken zit geen zeep maar gewoon schrobben met water.
De laatste bak is ervoor om de zeep eruit te halen, ongeveer na elke sok moesten we het water verversen.
Na bak 4 werd het even flink uitgewrongen en uitgeschudt, dan mocht het aan de waslijn.
Veel was, was het niet! 2 broeken, 5 shirtjes, 2 handdoeken, 4 paar sokken en wat onderbroeken. Maar het koste gewoon 3 uur om het "schoon" te krijgen.
En dat terwijl we met z'n 3en best lekker doorwerken.
Maar de was is weer gedaan!
Wel weet ik na deze nieuwe ervaring dat ik mijn sokken, boxers, broeken en t-shirts minstens een week draag. Dan hoef ik nog maar 2 keer te wassen, en misschien maar 1 x want er zijn nieuwe broeken per post onderweg.
Toch iets te weinig ingepakt.
De post doet er minimaal 2 weken over, 2 weken is bijzonder! Het pakje van een andere volunteer kwam pas na 6 maand aan en Bas wacht al zeker een maand op een pakketje.
Na het harde werk werden we beloont met een goede maaltijd! Chapati (Pannekoek) met bonen.