First day @ Mount Meru Hospital

5 First day @ the Mount Meru Hospital.
Om 6.45 plaatstelijke tijd gaat de wekker, tijd om op te staan. In Nederland is het 4.45, iedereen zal dus nog wel liggen te slapen.
Na een douche en ontbijt lopen Bas en ik om 7.20 richting het hospital, het is ruim 40 minuten lopen dus komen we rond 8 uur aan.
We starten op de cansualties (eerste hulp), er staan 3 simpele bedden naast elkaar met een soort van douche gordijntjes ertussen.
De dokter zit op een stoel aan een tafeltje, een voor een komen de patienten binnen en worden ze door de dokter gezien.
Een huisarts kennen ze hier niet dus iedereen komt naar het ziekenhuis, de aandoeningen en klachten varieren dus van buikpijn tot grote interne bloedingen en verkeersslachtoffers.
Op het eerste bed ligt een vrouw met ernstige buikklachten, wat ze heeft weten ze niet maar ze kan bijna niet stilliggen van de pijn. Ze heeft een hoge bloeddruk en koorts.
Op bed 2 ligt ook een vrouw met buikklachten, bij haar is wel bekend wat de oorzaak is. Ze was 6 maanden zwanger maar haar baby is in de baarboeder gestorven, ze heeft veel pijn. De kans is dus groot dat het al enkele dagen dood is. Het plan is om haar op de eerste hulp te laten bevallen, daarvoor zal ze medicijnen gaan krijgen die haar weeen opwekken.
Bed 3 is net leeg, er lag een man met een gebroken been. Waar die heen gaat is onduidelijk maar hij zal wel naar iets van surgical ward gaan.
Al snel is bed 3 gevuld, er wordt een hevig bloedende vrouw binnen gebracht.
Enkele uren geleden is ze bevallen en nu heeft ze een ernstige bloeding in haar baarmoeder. In Nederland zou je meteen 2 infusen krijgen en gevuld worden met vocht en zonodig extra bloed krijgen. Door middel van een operatie wordt de bloeding dan gestelpt.
Hier niet.......
De vrouw ligt nog maar 2 minuten op de eerste hulp maar de dokter weet niet zo goed wat hij er mee aan moet. Ze gaat dus maar naar de afdeling gyneacology, het is te hopen dat de bloeding spontaan stopt maar de kans is klein gezien de grote hoeveelheid bloed op het bed na 2 minuten.
De geboorte van haar kind wordt dus waarschijnlijk haar dood.....
Genoeg gezien van de eerste hulp gaan we verder het ziekenhuis in, het zijn allemaal kleine gebouwen met verschillende afdelingen.
Het ziekenhuis is groot, er werken 30 dokters en het heeft plaats voor 450 p atienten. Er liggen er vast meer want in sommige bedden liggen wel 2 of 3 vrouwen, 3 kinderen in 1 bed is ook heel normaal.
Na de eerste hulp zijn Bas en ik een kijkje wezen nemen op de verloskunde, daar waar de baby's ter wereld komen.
Een zaaltje met 12 bedden, allemaal gevuld met naakte vrouwen die zo te zien pijn lijden. Geen gordijnen maar gewoon open en bloot op hun bedjes.
Op de muren en bedden zie je overal spetters bloed, kots en vruchtwater.
Op de vloer liggen wat plasjes vruchtwater en bloed.....
De vrouwen liggen op zal tot ze 10cm ontsluiting hebben, het is dan de bedoeling dat ze naar een 1 persoons kamertje (met veel glas) lopen om daar te bevallen. De meeste vrouwen halen dat niet, moet je je voorstellen.... met 10cm ontsluiting, hevige persweeen en flink wat pijn nog even 30 meter naar een 1 persoons kamertje lopen.
De meeste vrouwen bevallen dus ook gewoon op zaal, open en bloot terwijl de rest toekijkt en wacht op 10cm ontsluiting.
Ons wordt gevraagd maar te gaan schoonmaken, samen met 4 andere vrijwilligers beginnen we met poetsen.
Een bakje met wat water, zeep en een doekje. Na een vensterbankje te hebben afgenomen begint het water in het bakje al bruin te worden. Hard nodig dus dat schoonmaken.
Het eerste bed lijkt op het eerste gezicht redelijk schoon (het was ook net schoongemaakt door een van de zusters). Ze had het bloed even weggepoetst van het matras en er een nieuw lakentje over gedaan.
Bij het optillen van het bedhek en keren van het matras bleek echter wel anders.
Het matras en bed zaten vol met spetters van verschillende kleuren, na een half uur poetsen waren de spetters op 2 bedden weg. Of het echt schoon was, ik denk het niet maar het ziet er in ieder geval beter uit.
Tijdens het schoonmaken kwam er een paniekerige zuster naar ons toe, mijn eerste dag dus moest ze natuurlijk wel even laten zien hoe het echt moest.
We moesten 2 paar handschoenen over elkaar aan en een groot wit schort voor, 't schoonmaken is namelijk er gevaarlijk en je moet op goede hygiene letten. JaJa....
Na 2 bedden, wat kastjes en vensterbankjes was het weer genoeg schoonmaken voor vandaag. Onder het mom van het is mijn eerste dag en Bas geeft mij een rondleiding zijn we verder gegaan.
In het lab kregen we een stevige ondervraging over hoe om te gaan met de patient wanneer je bloed afneemt. Mijn antwoord was fout > Vertel de patient wat je gaat doen en dat hij de andere kant wel even op mag kijken als hij/zij het eng vindt.
Het goede antwoord was> Wijs het op zijn rechten en vertel hem wanneer de uitslag bekend is.
De laborant deed het voor.... de patient komt binnen, hij steekt een naald in de arm en verteld de patient dat de uitslag waarschijnlijk morgen wel bekend zal zijn. De patient gaat weer...... Hieruit valt wel een beetje op te maken dat een patient geen recht van spreken heeft.
Om verdere ondervragingen te vermijden gaan we maar weer, op naar radiologie. Een aardige dokter laat ons zien waar ze de rontgenfoto's ontwikkelen, in een klein kamertje staat een oude printer maar hij doet het.
Het ziet er niet slecht uit, we zitten achter een muurtje met loodglas. Geen verschil als in Nederland dus.
Er komt een doof meisje binnen van 14 jaar oud, ze heeft een ongeluk gehad waarbij ze waarschijnlijk een clavicula fractuur opgelopen heeft.
Ze schreeuwt alles bij elkaar en is niet rustig te krijgen, de dokter heeft er duidelijk geen zin in. Dus stuurt hij ons om haar rustig bij het rontgenapparaat te krijgen.
Haha..... leg een doof tanzaniaans krijsend meisje van 14 maar is uit dat een foto maken geen pijn doet. Onmogelijk, dus gaan we maar verder en zeggen dat we een afspraak hebben.
Op naar het mortuarium, een grote loods met aan de linkerkant allemaal koelcellen. Rechts zijn wat kamertjes waar ze de overledenen open snijden, lekker luguber ook.
Achter in de hal worden nieuwe kisten getimmert voor de volgende doden.
Voor in de hal zitten rouwende mensen bij elkaar te zingen, voor de deur wordt een soort van begravenis gehouden. De kist staat op een pick-up met een groep mensen eromheen.
Uit de data op het kruis valt op te maken dat de overledene in de kist amper 40 jaar oud is geworden. Hij is 4 dagen geleden overleden, het is dus niet zo dat ze direct begraven worden.
Om 11 uur heb ik een afspraak met Georgina van Projects Abroad en een soort van directeur van het ziekenhuis.
Na ruim een half uur voor de deur van zijn kantoor gewacht te hebben mogen we binnen komen.
Een aardige dokter begint te vertellen dat hij eens in Tilburg was geweest en hoe geweldig het Mount Meru Hospital is maar dat ze een beetje te weinig geld hebben. Het is een ziekenhuis van de overheid maar de overheid geeft te weinig geld.
Hierna is hij geinteresseerd in mijn verhaal, ik vertel maar dat ik op een chirurgische afdeling in Nederland werk. Parc Spelderholt in het Nederlands uitleggen is al een hele opgaven en dan nog snapt niemand het. Ik hou het er dus maar gewoon op dat ik op een chirurgische afdeling werk, hij vindt het geweldig en is enthousiast.
Omdat ik verpleegkundige ben zou ik op alle afdelingen mogen lopen.
Met mijn voorstel om 2 weken op Surgical Wards te lopen, 2 weken on the laber room, 2 weken cansualties en 2 weken op pediatric is dus akkoord.
Om 12 uur komen we het kantoor weer uit en ga ik maar naar huis, er is weinig te doen in het ziekenhuis. Je kan altijd wel schoonmaken, best leuk voor een half uurtje maar het is dweilen met de kraan open. Veel voldoening geeft het dus niet.
Na een lunch van bruine bonen met mais (niet erg smaakvol) zijn we naar de stad gegaan om gebruik te maken van het internet.
De tijd is goed op te vullen met wat relaxen, lezen, internetten, spelletjes met Glory & de andere vrijwilligers en een beetje niks doen.
Een goede manier om na 8 maanden hard werken even tot rust te komen.